Wat een prachtige elementalen en eerlijk ik geniet van ze. Sinds ik ben begonnen met het gieten en maken van kaarsen werk ik nauwer met ze samen. Het begon al vroeg in mijn jeugd, heerlijk fikkie stoken, niet te zuinig maar vol vuur heerlijk rustgevend vond ik het altijd en nog steeds. Al hoeft het niet meer zoals toen. Een kaarsje is al voldoende om mij te doen smelten om het zo te zeggen.

Al een mooie poos scharrel ik hier wat rond. Dat hier is eigenlijk best oneindig als je het over de 5D Rehab center hebt. Niet te vergelijken met onze aardse ziekenhuizen. Nee dit is net wat anders, iets meer richting Star Trek, zeg maar gerust veel meer. Ik ben hier ooit enige jaren terecht gekomen. Ik vroeg om hulp en zo lag ik spontaan op een behandeltafel, eerst nog denkend hej dit is een mooi sterrenschip met wauw techniek. Door de jaren heen ben ik vragen gaan stellen en kwam ik er terug als ik hulp nodig was, delen van mezelf die kant op gestuurd indien nodig. Ondertussen heeft mijn aanwezigheid daar een andere wending gekregen. Was tijdens mijn palliatieve nachtdiensten destijds al werkzaam met enkele afdelingen. Hoe mooi het was om de persoon die de overgang maakte hier heen kon en mocht begeleiden. Mijn taak in de nacht was simpel, keeping the space en de aardse hand en spandiensten. Toch merkte ik de aanwezigheid van de 5D doktoren om ze zo maar voor het gemak te noemen. Deze doktoren, elfen, feeën, engelen enz enz waren veel aanwezig en ik zag hun aan het sterfbed aan het werk. Hoe mooi te zien hoe je als aardse mens het vertrouwen kunt scheppen zodat deze ziel de stap zet, een stap naar het licht in vertrouwen. Voor menig kwam ik achter was de dood een traumatische ervaring. Een ervaring van het niet langer beseffen waar ben ik wat is gebeurd. Deze prachtige wezens die hierin een taak van vanjewelste hebben is bijzonder mooi om mee te mogen maken. De liefde volle ondersteuning die deze zielen mee kregen voor een zachte overgang, bijzonder mooi.Hoewel ik hier niet mee zo mee bezig ben was dit een mooie basis en leerschool voor mij en een mooi excuus om af en toe als dat voor mij zo voelde even te horen hoe het met de overgegane ging. Met enkelen nog een mooie nasetting gehad, hoe mooi om te zien hoe ze hun licht en wezen daar weer terug vonden. Ondertussen ga ik vrijwel dagelijks even naar dit centrum, enige tijd geleden ben ik gevraagd om hier mijn oude taken weer op te pakken om weer op de afdeling draken aan te schuiven. Een keus die ik eerder al gemaakt min of meer toen ik gevraagd werd om een andere draak te hoeden. Bizar hoe intens diep deze ja, om deze draak te helpen naar voren kwam toen ik me met deze draak in kwestie verbond. Wetende dat dit een taak is die wellicht weken, maanden, jaren in beslag kan nemen. Het doet er allemaal niet toe deze aardse tijdsbestekken verre van, die diepe innige ja die je voelt in al je cellen je hele wezen ver voor bij je aardse zijn. Die ja daar gaat het om. Dus zo geschiede dat ik mijn takenpakket weer oppakte en me over draken begon te ontfermen, te verzorgen, te helpen en zo werd ik dus ook gevraagd om op de draken afdeling te komen. Gister nacht toen ik me met een van deze lieverds verbond vroeg ik hem, goh is het niet een optie om ho'no pono te gaan doen. Grommel en grom was het antwoord. Wat is dat precies en hoe werkt dat precies. Nuchter als ik ben joh kijk eens of er iemand is die je dat kan leren, is een Aards Hawaiaans gebruik erg handig om te vergeven. Kun jij me dat niet leren, eigenlijk ons. Euh ik, ja jij. Hoeij. Werken met draken het blijft machtig, helemaal zulke zinnige wisselwerkingen. Zo heb ik me een mooi 5D cave plekje waar ik me ding doe, in dit geval ben ik me gaan voorbereiden met een Ho'no pono vuur. Eigenlijk een vuur met de intentie voor Ho'no pono. De uitnodiging gestuurd toen deze brandde. Toch bijzonder hoe de draak die me vroeg dit te doen, moeite had om binnen te komen. Buiten aan de rand blijven hangen en je voelt in alles dat hij de hulp nodig heeft om die innerlijke brug te doen oversteken. Hoe mooi om dan te zien dat ook hij zijn plek in de grot neemt en mee doet aan de Ho'no pono. Eerlijk ik ben deze machtige lieverd dankbaar, meer dan dankbaar hoe hij ook mij weer in beweging zet, hoe hij mij weer triggerd en doet groeien om zoiets te gaan faciliteren en meerdere draken te helpen, in dit geval met de basis principes van Ho'no pono. Ook voor mezelf een reminder om de Ho'no pono te blijven doen.

En zo ben je nachtelijk wakker, vol in de energie en zo heb je een leuk stel feeën op bezoek. Of ik ze wilde helpen, ze waren ergen op gestuit. Niet vaak dat de feeën zo direct mijn hulp vragen. Maar goed de afstemming klopte en mijn gevoel gaf me een ja, ook maar even in mijn team een na-check gedaan daar dit voor mij een nieuwe weg van benadering was. En eerlijk zal niet voor het eerst zijn dat ik me in zeven sloten tegelijk begeef. Feeën en reizen jupp je stapt door hun gemaakte portaal en dan o waar kom je terecht. Vertrouwen en liefde is zo belangrijk in dit “werk”. Nog steeds voel ik hun liefde en diepe nederigheid hun aanwezigheid terwijl ik deze reis mag opschrijven. We bevonden ons in een grijze schemer laag, niet de meest fijne laag om te zijn maar goed je bent er. Er lag een hoopje, ja wat eigenlijk, geen direct idee maar wist hier gaat het om. Een geketend wezen meer dood dan levend lag voor ons. Hoewel ik om me heen keek zag ik niks in de schaduwen en eerlijk het zijn seconden, fracties die je in een oogopslag heb voor het “fout” kan gaan. Je voelt m al wel aankomen. Net dat je denkt de kust is veilig, uhuh in de schemerlaag, what was i thinking! De pijlen vlogen me om de oren en in me rug, naja speren. Vergeten me schild op te zetten, niet zo handig maar al doende leert men. Loveschild omhoog en we konden aan het werk met deze wat me nu duidelijker werd Griffin. Hier blijven konden we niet, de ketens doorsneden en de feeën hadden al een portaal klaar, zo mooi de samenwerking, je denkt en het is. Oppakken en weg wezen. En zo bevonden we ons in de Himalaya's. In de grot waar ik eerder al met Pan geweest ben waar draken eieren waren. Bekende grond voor mij. Maar hoe verder, wie is dit wezen en is het veilig genoeg vragen die mijn revue passeerden en zo fijn om dan bekenden binnen te zien komen. Prachtige hulptroepen die zich bezig hielden met deze Griffin. Eerlijk mijn taak hier was ten einde het enige wat ik nog mocht doen was een stukje levensenergie overhevelen en dat was het voor mij eigenlijk voor deze ronde. De Griffin maakt het goed op dit moment is deze overgeplaatst naar een rehab center elders in de lagen. Prachtig en majestueus wat een mooi magische wezens zijn dit. Prachtig om te zien hoe snel wezens kunnen herstellen, hoe snel ze weer op de been kunnen zijn en in dit geval ook weer in de vleugelslag. Hoe mooi het bedank van dit wezen, een buiging en je gewoon de take off vlucht mag zien. Hier word ik zo blij van, dankbaar en nederig tot diep in mijn zijn. Waar je de transformatie en herstel binnen ettelijke aarduren ziet gebeuren. Een wezen, meer dood dan levend weer in volle kracht en macht zien weg vliegen. Daar sta je dan in de rehab tuin, geliefden alom, gelach en blijheid een wonderlijke wereld.

Gestaag vordert het werken aan de kastanje schijf, eigenlijk altaar. Een diepgaand proces, eerlijk is eerlijk het raakt me diep. Muren die kraken en omver worden geworden. Laag naar laag dieper naar binnen. Met elke schuurbeweging bemerk ik hoezeer het samenspel ons beiden dieper naar binnen brengt. Haar zachtheid, haar vrouwelijke energie zo zuiver, zo diepgaand zacht en helend. Tranen komen en tranen gaan. De liefde die ze heeft en laat voelen is iets waar ik veel van leer. Hoe zou ik reageren na zo'n kap. Na zo'n brute moord. Ik kan het niet anders noemen dan dat. Een boom, plant of diep is net zo goed leven. Zonder pardon worden menig plant en boom gekapt, dieren gejaagd omdat het ons mensen zo behaagd. Bizarre gewoonte van ons mensen. Heel eerlijk ik weet niet of ik zelf zo vergeving gezind ben als deze deva. Zij raakt me deze snaren aan in mijn eigen stukken hoe ik ooit ben behandeld, maar ook hoe ik anderen behandelde. Een wisselwerking vanuit en met pijn en dat doet rare dingen met je ziel en bezieling. Ooit lang geleden in mijn draken leven, toen de lucht nog blauw was, de jongelingen vrolijk rond speelden en ik de hoede had over deze lieverds, ja die tijd liefst ga ik er aan voorbij. Liefst kijk ik nu de andere kant op. Het kan niet langer, het was maar voor mij voelt het als de dag van gisteren. Nee ik werd destijds laaiend, woest en ging vanuit ziele pijn verder handelen. De tijd om dat nu echt te vergeven is nu hier, en ja we hebben die stap nu eindelijk gezet, deze wonde mag genezen, moe van het innerlijk conflict met mezelf, mijn draken deel en wie ik nu ben keert de rust nu eindelijk terug. Stap voor stap komt mijn gouden draken zelf weer in mij terug, het verloren gewaande ziele deel nu eindelijk weer in mijn hart. Verbonden met het drakenzijn worden oeroude verbinding opnieuw aangeraakt, liefdevol hersteld. Het is vergeven van alle kanten, in alle tijden, de enige die nog “even” moest was ik. Nooit verwacht toen ik begon aan deze mooie dankbare klus, een heling in vele werelden met vele werelden. Niet zien aankomen. Laat staan het toekomstige samen werken met deze liefdevolle deva

Verborgen Goud part 1,Ik heb "het" al een poosje in huis en "het" "ligt er maar te liggen" Niet voor de eerste keer bij mij. Soms heb je een euro nodig in plaats van een kwartje. Een mooie kleine tak, die, toen ik deze tegen kwam wel heel graag mee wilde, verder geen directe bedoelingen maar wilde gewoon mee.  Bij thuiskomst eerst op mijn altaar gelegd en heb de tak daar enige dagen gelaten. Daarna was het stil, geen verbinding, geen enkele respons. Deze mooierd uiteindelijk in de venster gelegd pal naast mijn bed. Zo een kleine week geleden kreeg ik de drang om deze weer vast te houden. Een huilbui van jewelste wat volgde en zo ontdek je de kracht van een tak. Ze liet mij spreken en daarmee gaf ze al aan dat ze een krachtstok/talkingstick is. Je hebt het gewoon al die tijd in huis en het "ligt er maar te liggen" uiteindelijk liet ze me ook inzien hoe belangrijk zwijgen is en op het juiste moment spreken wat uitgesproken mag worden. Een niet al te onbelangrijke herinnering. Geneigd om soms vol in verweer te schieten of om emoties te begraven. Nou niet met deze pracht van een kracht. Op dit moment zijn we gezamenlijk begonnen aan haar transformatie proces. Een prachtig samenspel en eenheid en prachtig samenwerken met heel veel natuur en natuurwezens en niet te vergeten Pan. (Foto's volgen nog.)

Kastanje Wederom werk ik met kastanje, een pracht schijf overigens met bijzonder mooie tekening ook. Kleine 80x80 cm. In gesprek met deze mooie schoonheid kwam ik er al snel achter dat ze geen behoefte had aan foto's en geen delen op facebook. Afgelopen zondag gaf ze te kennen het een en ander te willen delen. Ondertussen hebben de deva en ik een innige band opgebouwd en laat ze me steeds weer weten wanneer er aan de schijf gewerkt mag worden en hoe en wanneer weer te stoppen. Ik ben dankbaar met deze mooie opdracht eentje die me wederom uitdaagt om verder en dieper in me zelf te kijken. Zo mooi hoe ze me helpt om mijn eigen wortelen te laten groeien, hoe het voelt om in het bomen netwerk te zijn. Bijzonder sereen en rustig. Hoe gaaf en mooi het gewone simpele zijn. Menig uur gaat voorbij alsof het enkele minuten zijn. Ik blijf me steeds weer verbazen en verwonderen over de tijdsloosheid tijden het werken met deze prachtige deva. En eerlijk ze is me er eentje een pracht met een oeroude kennis en magie waar ik veel van leer.